ابن عباس : قرآن بر 2 شستن و 2 مسح نازل شده است.
(اثبات از کتب اهل سنت)
سرخسی دانشمند دیگر اهل سنت نیز می نویسد:
و عن ابن عباس رضی الله عنهما قال:
فِی قَوْله تَعَالَى: {وَأَرْجُلِکُمْ إلَى الْکَعْبَیْنِ} [المائدة: 6]، فَإِنَّهُ مَعْطُوفٌ عَلَى الرَّأْسِ وَکَذَلِکَ الْقِرَاءَةُ بِالنَّصْبِ عَطْفٌ عَلَى الرَّأْسِ مِنْ حَیْثُ الْمَحِلِّ، فَإِنَّ الرَّأْسَ مَحَلُّهُ مِنْ الْإِعْرَابِ النَّصْبُ، وَإِنَّمَا صَارَ مَحْفُوظًا بِدُخُولِ حَرْفِ الْجَرِّ
ابن عباس گوید: «قرآن بر دو شستن و دو مسح نازل شده است. و منظور او قرائت به کسر «ارجل» می باشد و از حیث محل، باید گفت که محل «رأس» از نظر اعراب نصب می باشد و علت مکسور شدن آن ورود حرف جرّ می باشد.»
المبسوط ج1 ص8 المؤلف: محمد بن أحمد بن أبی سهل شمس الأئمة السرخسی (المتوفى: 483هـ)، الناشر: دار المعرفة - بیروت، الطبعة: بدون طبعة، تاریخ النشر: 1414هـ - 1993م، عدد الأجزاء: 30.
ابن عباس کیست؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
# ابن عباس پسر عموی پیامبر (ص) و از صحابی پیامبر (ص) است و از بزرگان صحابه به شمار می آید.
# پیامبر (ص) همواره از او تمجید کرده است.
# در صحیح بخاری و صحیح مسلم ، 1660 روایت از ابن عباس نقل شده است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیامبر (ص) خطاب به ابن عباس فرمود :
اللَّهُمَّ علمه الحکمة وتأویل القرآن
خدایا به او حکمت بیاموز و تاویل قرآن.
منبع : الاستیعاب فی معرفة الأصحاب لابن عبد البر / الاستیعاب فی تمییز الأصحاب / حرف العین / باب عَبْد اللَّهِ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ابن جوزی در نقل دیگر از پیامبر می نویسد:
«اللهم فقّهه فی الدین و علّمهُ التأویل.»
خدایا او را در دین فقیه کن و به او تاویل یاد بده.
صفة الصفوة، ج 1، ص 233.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیامبر (ص) خطاب به ابن عباس فرمود :
«اللهم علّمه الحکمةَ.»
خدایا به او حکمت بیاموز
کتاب الثقات ج3، ص 207، ج 1، ص 315؛ صفة الصفوة، ج 1، ص 323.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در جای دیگر چنین فرمود:
«الّلهمّ بارِکْ فیه و انْشُرْ مِنْه.»
حلیة الاولیاء، ج1، ص 316.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
همچنین نقل شده که :
پیامبر اکرم (ص) دست مبارک خود را بر سر ابن عباس گذارده و فرمود:
«اللهم اَعْطِهِ الحکمة و عَلِّمْهُ التأویل.»
خدایا به او حکمت عطا کن و تاویل بیاموز.
تاریخ خلیفة بن خیاط، ص 117؛ استیعاب ج3، ص 70؛ سیر اعلام النبلاء، ج 3، ص 353؛ شمس الدین ذهبی، العِبَر ج1، ص 30؛ الوافی بالوفیات، ج 17، ص 234.