عثمان اولین کسی بود که در وضو بدعت گذاری کرد و پا را شست

عثمان اولین کسی بود که در وضو بدعت گذاری کرد و پا را شست!

(اثبات از کتب اهل سنت)

1- عثمان اولین کسی در وضو اختلاف به وجود آورد (روایت اهل سنت)

عَن اَبی مالِکٍ الدَّمِشْقی قالَ: «حُدِّثْتُ اَنَّ عُثْمانَ بْنَ عَفّانٍ اِخْتَلَفَ فی خِلافَتِهِ فِی الْوُضُوءِ.»

ابومالک دمشقی گفت: «برایم روایت شده که عثمان در زمان خلافتش در وضو اختلاف به وجود آورد!»

کنزالعمال ج9 ص443 ح 26890 المؤلف: علاء الدین علی بن حسام الدین ابن قاضی خان القادری الشاذلی الهندی البرهانفوری ثم المدنی فالمکی الشهیر بالمتقی الهندی (المتوفى: 975هـ)، المحقق: بکری حیانی - صفوة السقا، الناشر: مؤسسة الرسالة، الطبعة: الطبعة الخامسة، 1401هـ/1981م.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عثمان حتی نماز را هم به رای خودش و بر خلاف سنت پیامبر (ص) ، عوض می کرد!

هَذَا إِمَامُکُمْ عُثْمَانُ یُصَلِّی رَکْعَتَیْنِ وَهُوَ مُقِیمٌ، فَقَدْ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَنْزِلُ عَلَیْهِ الْوَحْیُ وَالنَّاسُ یَوْمَئِذٍ الإِسْلامُ فِیهِمْ قَلِیلٌ، ثُمَّ أَبُو بَکْرٍ مِثْلُ ذَلِکَ، ثُمَّ عُمَرُ، فَضَرَبَ الإِسْلامُ بِجِرَانِهِ، فَصَلَّى بِهِمْ عُمَرُ حَتَّى مَاتَ رَکْعَتَیْنِ، فَقَالَ عُثْمَانُ: هَذَا رَأْیٌ رَأَیْتُهُ.

خلیفه سوم، عثمان در مِنا نماز را بر خلاف سنت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تمام خواند و وقتی با اعتراض شدید صحابه و عبدالرحمان بن عوف روبرو شد و نتوانست به آنان جوابی بدهد، گفت: «هذا رَأىٌ رَأَیْتُهُ.» «این رأیی است که خود بر آن شدم!»

تاریخ الطبری ج4 ص268 المؤلف: محمد بن جریر بن یزید بن کثیر بن غالب الآملی، أبو جعفر الطبری (المتوفى: 310هـ)، الناشر: دار التراث - بیروت، الطبعة: الثانیة - 1387 هـ، عدد الأجزاء: 11.

2- عثمان ابتدا پایش را در وضو مسح می کرد (روایت اهل سنت)

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بِشْرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا سَعِیدُ بْنُ أَبِی عَرُوبَةَ، عَنْ قَتَادَةَ، عَنْ مُسْلِمِ بْنِ یَسَارٍ، عَنْ حُمْرَانَ، قَالَ: دَعَا عُثْمَانُ بِمَاءٍ فَتَوَضَّأَ، ثُمَّ ضَحِکَ، فَقَالَ: أَلَا تَسْأَلُونِی مِمَّا أَضْحَکُ، قَالُوا: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ، مَا أَضْحَکَکُ؟ قَالَ: «رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ تَوَضَّأَ کَمَا تَوَضَّأْتُ، فَمَضْمَضَ وَاسْتَنْشَقَ، وَغَسَلَ وَجْهَهُ ثَلَاثًا وَیَدَیْهِ، وَمَسَحَ بِرَأْسِهِ وَظَهْرِ قَدَمَیْهِ»

حمران گوید: عثمان آب خواست تا وضو بگیرد. سپس خندید. بعد گفت: آیا از من سؤال نمی کنید که از چه جهت خندیدم؟ گفتند: ای امیرالمؤمنین! چه امری تو را خنداند؟ گفت: «دیدم رسول خدا صلی الله علیه (و آله) و سلم همان گونه که من وضو می گیرم وضو گرفت، پس آب را در دهان چرخاند و آب را در بینی گرداند و صورتش را سه بار شست و سر و پشت پاها را مسح نمود.»

المصنف فی الأحادیث والآثار ج1 ص16 المؤلف: أبو بکر بن أبی شیبة، عبد الله بن محمد بن إبراهیم بن عثمان بن خواستی العبسی (المتوفى: 235هـ)، المحقق: کمال یوسف الحوت، الناشر: مکتبة الرشد - الریاض، الطبعة: الأولى، 1409، عدد الأجزاء: 7.

3- عثمان بعدها در وضو بدعت ایجاد کرد و پایش را در وضو می شست! (روایت اهل سنت)

أَخْبَرَنَا نَصْرُ بْنُ عَلِیٍّ الْجَهْضَمِیُّ، حَدَّثَنَا عَبْدُ الْأَعْلَى، عَنْ مَعْمَرٍ، عَنِ الزُّهْرِیِّ، عَنْ عَطَاءِ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ حُمْرَانَ بْنِ أَبَانَ، مَوْلَى عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ: أَنَّ عُثْمَانَ تَوَضَّأَ فَمَضْمَضَ، وَاسْتَنْشَقَ، وَغَسَلَ وَجْهَهُ ثَلَاثًا، وَیَدَیْهِ ثَلَاثًا، وَمَسَحَ بِرَأْسِهِ، وَغَسَلَ رِجْلَیْهِ ثَلَاثًا، ثُمَّ قَالَ: رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ تَوَضَّأَ کَمَا تَوَضَّأْتُ، ثُمَّ قَالَ: «مَنْ تَوَضَّأَ وُضُوئِی هَذَا، ثُمَّ صَلَّى رَکْعَتَیْنِ، لَا یُحَدِّثُ فِیهِمَا نَفْسَهُ، غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ» إسناده صحیح

حمران گوید: «عثمان وضو گرفت، پس مضمضه و استنشاق نمود و صورت و دست هایش را سه بار شست و سرش را مسح کرد و پایش را سه بار شست!»

مسند الدارمی ج1 ص544 المؤلف: أبو محمد عبد الله بن عبد الرحمن بن الفضل بن بَهرام بن عبد الصمد الدارمی، التمیمی السمرقندی (المتوفى: 255هـ)، تحقیق: حسین سلیم أسد الدارانی، الناشر: دار المغنی للنشر والتوزیع، المملکة العربیة السعودیة، الطبعة: الأولى، 1412 هـ - 2000 م، عدد الأجزاء: 4.

ملاحظه می شود که عثمان زمانی روی پاهایش را در وضو مسح می کند؛ اما در زمانی دیگر روی پایش را می شوید!

جالب است که توجه شود یکی از علل قتل عثمان، انجام تغییرات وسیعی است که توسط او در دین به وجود آمد.

۰ نظر

اثبات صحیح بودن «مسح پا در وضو» از قرآن

اثبات صحیح بودن «مسح پا در وضو» از قرآن

شبهه اهل سنت

# اهل سنت همواره می گویند چون در آیه وضو اعراب ظاهری «رئوس» «مجرور» است و اعراب ظاهری «ارجل» «منصوب» است ، پس «ارجلـ» نمی تواند به «رئوسـ» عطف شود!

# اهل سنت می گویند کلماتی که می خواهند به هم عطف شوند حتما باید اعراب ظاهریشان مثل هم باشد!

ـــــــــــــــــــــــ

ما ثابت می کنیم این یک «قائده من در آوردی» از طرف اهل سنت است ! و نیازی نیست 2 کلمه ای که به هم عطف می شوند اعراب ظاهریشان مثل هم باشد.

اولا : طبق روایات اهل سنت ؛ قرائت اکثریت بر این است که «ارجل» «مجرور» است.

طبق روایات اهل سنت ؛ 7 نفر از مفسران بزرگ ، قرآن را اعراب گذاری کردند که 4 نفر از آنها «ارجلکم» را «مجرور» نقل کرده اند و فقط 3 نفر از آنها «ارجلکم» را «منصوب» نقل کرده اند.

(برای دیدن توضیحات کامل تر از کتب اهل سنت ، کلیک کنید)

# اگر قرائت اکثریت (4 نفر) را بگیریم و «ارجلکم» را «مجرور» بخوانیم ، در نتیجه باید بگوییم 100 درصد پا باید مسح شود چون اعراب «ارجل» مانند «رئوس» منصوب می شود و در نتیجه کاملا واضح است که «ارجل» به «رئوس» عطف می شود.

# اگر نظر 3 نفر باقی مانده را بگیریم باز هم پا باید مسح شود چون در این صورت «ارجل» به محل «رئوس» عطف می شود همانطور که در آیه 3 سوره توبه ، اعراب ظاهری «رسول» با «الله» متفاوت است اما «رسول» عطف به محل «الله» شده است. (أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ وَ رَسُولُـــهُ). در این حالت می گوییم «عطف بر محل» رخ داده است. «عطف بر محل» در کلام عرب و قرآن شایع است.

دوما : اثبات کامل از قرآن برای اثبات «مسح پا» با وجود «منصوب» بودن «ارجل»

دلایل پایین را مطالعه کنین.

1- ابتدا توضیح چگونگی عطف در آیه وضو

در ادبیات عرب ؛ هر وقت 2 کلمه ای که بر هم عطف می شوند اعراب متفاوتی داشته باشند می گویند که «عطف به محل» شده است.

وَ امْـسَـحُـوا بِــرُؤُسِـــکُـمْ وَ أَرْجُــلَـــــکُمْ (مائده/6)

و مسح کنید سرهایتان را و پاهایتان را.

اعراب ظاهری «رئوس» : مجرور

اعراب اصلی «رئوس» : محلا منصوب (چون مفعول است و مفعول همیشه باید منصوب باشد.)

اعراب «ارجل» : منصوب

نتیجه : «ارجل» که اعرابش «منصوب» است به «رئوس» که اعراب اصلی اش «محلا منصوب» است ، عطف شده است.

ــــــــــــــــــ

به این نوع عطف در ادبیات عرب «عطف به محل» می گویند.

در آیه وضو همین اتفاق افتاده است و «عطف به محل» رخ داده است.

ــــــــــــــــــ

مانند :

أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ وَ رَسُولُـــهُ (توبه/3)

خدا و پیامبرش از مشرکین بیزار هستن.

اعراب ظاهری «رسول» : منصوب

اعراب اصلی «رسول» : محلا مرفوع (چون فاعل در زبان عربی همیشه مرفوع است.)

اعراب «رسول» : مرفوع

نتیجه : «رسول» که «مرفوع» است به «الله» که «محلا مرفوع» است ، عطف شده است.

اینجا هم «عطف به محل» رخ داده است.

2- هیچ کجای قرآن بین معطف و معطوف علیه ، «یک فعل و جمله» فاصله نیفتاده است.

اهل سنت می گویند «ارجلکم» به «ایدیکم» عطف شده است و به فعل «فاغْسِلُواْ» بر می گردد و در نتیجه پا باید شسته شود !

فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْـــسَـــحُـــواْ بِرُؤُوسِکُمْ وَأَرْجُلَکُمْ إِلَى الْکَعْبَینِ

# اهل سنت به ما بگویند که این وسط تکلیف «وَامْـــسَـــحُـــواْ» چه می شود؟

# کجای قرآن همچین اتفاقی افتاده است که بین «معطف» و «معطوف علیه» «یک فعل و جمله مستقل» آمده باشد؟

# هیچ جای قرآن همچین اتفاقی نیفتاده است و حتی ابن حزم (عالم مشهور اهل سنت) می گوید که جایز نیست بین معطوف و معطوف علیه ، «فعل و جمله مستقل» آمده باشد و در نتیجه «ارجل» به همان «رئوس» که در کنارش است ، عطف شده است و پا باید مسح شود.

3- طبق قواعد ادبیات عرب هر وقت «یک فعل اولش با واو» بیاید به عنوان «مانع» عمل می کند و نمی گذارد کلمه ای از مابعدش به ماقبلش عطف شود.

وَ امْـسَـحُـوا بِــرُؤُسِـــکُـمْ وَ أَرْجُــلَـــــکُمْ (مائده/6)

و مسح کنید سرهایتان را و پاهایتان را.

اینجا فعل «وَ امْـسَـحُـوا» به عنوان «مانع» عمل می کند و نمی گذارد کلماتی که مابعدش آمده اند به ماقبلش عطف شود و هیچ جای قرآن چنین آیه ای وجود ندارد که یک «فعل اولش با واو» آمده باشد و کلمه ای بعدش آمده باشد و این کلمه به قبلش عطف شده باشد. اگر چنین چیزی در قرآن وجود دارد اهل سنت به ما نشان دهند.

4- این آیه نشان می دهد استدلال اهل سنت کاملا باطل است :

أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ وَ رَسُولُـــهُ (توبه/3)

خدا و پیامبرش از مشرکین بیزار هستن.

# اهل سنت مگه نمی گین اگه اعراب ها فرق کنه 2 کلمه نمی توانند به هم عطف شوند؟ پس اینجا چگونه «الله» و «رسول» به هم عطف شده اند در حالی که اعراب ظاهریشان با هم متفاوت است؟

# پس استدلال اهل سنت باطل است و می شود 2 کلمه ای که اعراب ظاهریشان با هم متفاوت است بر هم عطف شوند.

# در اینجا «رسول» به «الله» عطف شده است. در حالی که اعراب ظاهریشان با هم متفاوت است و «رسول» «مرفوع» است و «الله» «منصوب» است.

اعراب ظاهری «رسول» : منصوب

اعراب اصلی «رسول» : محلا مرفوع (چون فاعل در زبان عربی همیشه مرفوع است.)

اعراب «رسول» : مرفوع

«رسول» که «مرفوع» است به «الله» که «محلا مرفوع» است ، عطف شده است.

به این نوع عطف در ادبیات عرب «عطف به محل» می گویند.

در آیه وضو همین اتفاق افتاده است و «عطف به محل» رخ داده است.

5- اگر منظور خدا این بود که پا شسته شود حتما قبل از «أَرْجُلَکُمْ» فعل «وَاغْسِلُواْ» را می آورد و آیه را بدین صورت می آورد :

وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ (وَاغْسِلُواْ) أَرْجُلَکُمْ

ولی خداوند این کار را نکرده است. پس حتما خواسته خداوند مسح پا است و نه شستن پا.

شاید اهل سنت بگویند چون خداوند یکبار فعل «فاغْسِلُواْ» را در جمله قبل آورده است ، جهت جلوگیری از تکرار ، آنرا قبل از «ارجلکم» نیاورده است!

این استدلال هم باطل است چون خداوند در آیات مختلف هر وقت نیاز بود یک «فعل» را تکرار کرده است.

مانند :

أَطیعوا الله وَ أَطیعوا الرسول (نسا/59)

در این آیه می بینیم خداوند بلافاصله «فعل» را تکرار کرده است.

در نتیجه استدلال اهل سنت باطل است و اگر منظور خداوند به شستن پا بود حتما باید فعل «واغْسِلُواْ» را قبل از«أَرْجُلَکُمْ» می آورد.

پس قطعا دستور خداوند این است که پا در وضو مسح شود.

درخواست از اهل سنت :

حال اهل سنت حالا یک مثال از قرآن به ما نشان دهند که در یک آیه قرآنی 2 فعل آمده باشد و کلمه ای که بعد از فعل دوم آمده باشد به فعل اول عطف شده باشد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گاهی دیده شده است که اهل سنت به همین آیه 3 سوره توبه استدلال می کنند تا حرفشان را اثبات کنند!

اما به 2 دلیل هرگز نمی توانند به این آیه استدلال کنند :

1- در این قسمت از آیه فقط یک فعل آمده است و اهل سنت باید مثالی از قرآن بزنند که مانند آیه وضو در آن 2 فعل آمده باشد و کلمه ای که بعد از فعل دوم آمده باشد به فعل اول عطف شود که هرگز چنین چیزی در قرآن پیدا نمی کنند.

2- همین که در این آیه ، «رسول» به «الله» عطف شده است ، عینا نظر شیعه را اثبات می کند چون این 2 کلمه اعرابشان با هم متفاوت هست و در نیتجه اثبات می شود با وجود اینکه در آیه وضو ، اعراب «ارجلـ» و «رئوســ» متفاوت است ، می توانند به هم عطف شوند.

نتیجه :

در نتیجه پا باید در وضو مسح شود و وضوی شیعه درست است و «رئوســ» بر «ارجلـ» عطف شده است و شستن پا در وضو اشتباه است و هیچ کجای قرآن نیامده است که 2 فعل در عبارتی آمده باشد و کلمه ای که بعد از فعل دوم آمده باشد به فعل اول عطف شده باشد.

فـــیــــلــــــم

اثبات صحیح بودن «مسح پا در وضو» از قرآن

برای پخش آنلاین روی فیلم کلیک کنین.
برای دانلود ایــــــنــــــــجـــــــا کلیک کنین.

۰ نظر

پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) در وضو پایشان را مسح می کردن. (3)

پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) در وضو پایشان را مسح می کردن. (3)

(اثبات از کتب اهل سنت)

در کتب اهل سنت با سند صحیح وارد شده است که:

«حَدَّثَنَا شُعْبَهُ، قَالَ: أَخْبَرَنِی عَبْدُ الْمَلِکِ بْنُ مَیْسَرَهَ، قَالَ: سَمِعْتُ النَّزَّالَ بْنَ سَبْرَهَ، یَقُولُ: صَلَّى عَلِیٌّ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، الظُّهْرَ فِی الرَّحَبَهِ، ثُمَّ جَلَسَ فِی حَوَائِجِ النَّاسِ حَتَّى حَضَرَتِ الْعَصْرُ، ثُمَّ أُتِیَ بِکُوزٍ مِنْ مَاءٍ فَصَبَّ مِنْهُ کَفًّا فَغَسَلَ وَجْهَهُ وَیَدَیْهِ، وَمَسَحَ عَلَى رَأْسِهِ وَرِجْلَیْهِ، ثُمَّ قَامَ فَشَرِبَ فَضْلَ الْمَاءِ، وَهُوَ قَائِمٌ، وَقَالَ: إِنَّ نَاسًا یَکْرَهُونَ أَنْ یَشْرَبُوا وَهُمْ قِیَامٌ، وَرَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ فَعَلَ مِثْلَ الَّذِی فَعَلْتُ، وَقَالَ: ” هَذَا وُضُوءُ مَنْ لَمْ یُحْدِثْ ”

نزال بن سبره مى‏ گوید: على (رضی الله عنه) در رحبه نماز ظهر را خواند، سپس براى برطرف کردن حوائج مردم نشست تا این‏که زمان نماز عصر فرا رسید، پس ظرف آبى آوردند و حضرت یک کف آب ریخت و صورت و دستانش را شست و بر سر و پاهایش مسح کشید. سپس بلند شد و بقیه آب وضو را نوشید و فرمود: همانا برخى مردم از نوشیدن آب در حال ایستاده کراهت دارند و من دیدم که پیامبر (صلى الله علیه و آله) همین گونه‏ عمل کرد که من کردم‏.»

أبو داود الطیالیسی، مسند أبی داود الطیالسی، دار النشر: دار هجر للنشر والتوزیع، بلد النشر:مصر، شماره حدیث۱۳۹٫

راویان این روایت همگی از روایان بخاری و مسلم هستند و سند روایت کاملا صحیح است.

۰ نظر

پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) در وضو پایشان را مسح می کردن. (2)

پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) در وضو پایشان را مسح می کردن. (2)

(اثبات از کتب اهل سنت)

«عن ابى مطر قال: بینما نحن جلوس مع على (علیه السلام) فى المسجد جاءرجل إلى على (علیه السلام) و قال: أرنى وضوء رسول الله (صلى الله علیه وآله) فدعا قنبر فقال: اتیتنى بکوز من ماء، فغسل یده و وجهه ثلاثاً فأدخل بعض أصابعه فى فیه و استنشق ثلاثاً و غسل ذارعیه ثلاثاً و مسح رأسه واحدة ... و رجلیه إلى الکعبین؛

ابى مطر می ‏گوید: هنگامى که ما خدمت على (ع) در مسجد نشسته بودیم مردى آمد و به حضرتش عرض کرد: وضوى رسول خدا (ص) را به من نشان بده، حضرت قنبر را صدا زد و فرمود کوزه ‏اى از آب بیاور، سپس دست و صورتش را سه بار شست و انگشت در دهان کرد (و مسواک نمود) و سه بار استنشاق کرد و (صورت و) دست‏ها را سه بار شست و یک بار سر و پاها را تا بر آمدگى پشت پا مسح نمود.

کنزالعمّال، ج 9، ص 448؛ به همین مضمون در مسند احمد ، ج3، ص291

۰ نظر

امام فخر رازی : حتی اگر «ارجل» «منصوب» باشد ، باز هم پا باید مسح شود (کتب اهل سنت)

امام فخر رازی : حتی اگر «ارجل» «منصوب» باشد ، باز هم پا باید مسح شود.

(اثبات از کتب اهل سنت)

# در روایات اهل سنت آمده است که آیه وضو به 4 قرائت نازل شده است و در 4 قرائت ؛ «ارجل» «مجرور» است و در 3 قرائت ؛ «ارجل» «منصوب» آمده است.

# امام فخر رازی می گوید چه «ارجل» «منصوب» باشد و چه «مجرور» باشد ، پا باید «مـسـح» شود.

امام فخر رازی (دانشمند مشهور اهل سنت) می گوید چه «ارجل» «مجرور» باشد و چه «منصوب» باشد ، پا باید در وضو مسح شود :

----------

«اَمَّا الْقِرائَةُ بِالْجَرِّ فَهِیَ تَقْتَضی کَوْنُ الاَرْجُلِ مَعْطُوفاً عَلَى الرَّأْسِ فَکَما وَجَبَ الْمَسْحُ فِی الرَّأْسِ فَکَذلِکَ فِی الاَرْجُلِ.»

«اما قرائت به جرّ، در این صورت «ارجل» عطف به «رأس» می شود و همان گونه که مسح بر سر واجب است، در پاها نیز واجب می شود.»

----------

«اَمَّا الْقِرائَةُ بِالنَّصْبِ فَقالُوا: اَیْضاً اَنَّها تُوجَبُ الْمَسْحُ.»

«اما در قرائت به نصب، باید گفت: در این صورت نیز مسح (بر پاها) واجب است.»

----------

«وَ ذلِکَ لِاَنَّ قَوْلَهُ:«وَ امْسَحُوا بِرُؤُوسِکُمْ» فی مَحَلِّ نَصْبٍ وَلکِنَّها مَجْرُورَةٌ بِالْباءِ فَاِذا عُطِفَ الاَرْجُلُ عَلَى الرُّؤُوسِ جازَ فِی الرِّجْلِ النَّصْبُ عَطْفاً عَلى مَحَلِّ الرُّؤُوسِ وَ الْجَرِّ عَطْفاً عَلَى الظّاهِرِ وَ هذا مَذْهَبٌ مَشْهُورٌ لِلنُّحاةِ.»

«و این امر به آن سبب است که «رؤوسکم» در محل نصب است و هرچند به وسیله (باء) مجرور شده است و اگر «ارجل» عطف بر «رؤوس» شود، جایز است که منصوب باشد بنا بر عطف به محل «رؤوس.» و کسر «ارجل» می تواند عطف بر ظاهر کلمه «رؤوس» باشد و این امر قاعده مشهوری در بین نحویّون است.»

----------

امام فخر رازی ادامه داده و می گوید: نظریه دیگری نیز می باشد و آن این است که «ارجل» عطف به «ایدیکم» باشد که در این صورت شستن پاها لازم می شود؛ اما:

«اِذا اَجْتَمَعا عَلى مَعْمُولٍ واحِدٍ کانَ اِعْمالُ الاَقْرَبِ اَوْلى فَوَجَبَ اَنْ یَکُونَ عامِلُ نَصْبٍ فی قَوْلِهِ:«و ارجلکم» هُوَ قَوْلُهُ:«و امسحوا» فَثَبَتَ اَنَّ قِرائَةَ:«و ارجلکم» بِنَصْبِ اللّامِ تُوجَبُ الْمَسْحُ اَیْضاً.»

«اگر دو عامل بر معمولی واحد جمع شدند، حمل به عامل نزدیک تر اولی و سزاوار است؛ لذا لازم می باشد که عامل نصب در فرمایش الهی: «و ارجلکم» همان:«و امسحوا» باشد. پس ثابت شد که قرائت: «و ارجلکم» به نصب (لام) نیز مسح پاها را ایجاب می نماید.»

----------

مـنـبـع : مفاتیح الغیب ج11 ص305 المؤلف: أبو عبد الله محمد بن عمر بن الحسن بن الحسین التیمی الرازی الملقب بفخر الدین الرازی خطیب الری (المتوفى: 606هـ)، الناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت، الطبعة: الثالثة - 1420 هـ.

۰ نظر

ابن حزم : حتی اگر «ارجل» «منصوب» باشد ، باز هم پا باید مسح شود (کتب اهل سنت)

ابن حزم (دانشمند مشهور اهل سنت) : در آیه وضو «ارجل» چه منصوب باشد و چه مکسور باشد به «رئوس» عطف شده است و در نتیجه پا باید مسح شود.

(اثبات از کتب اهل سنت)

ابن حزم، فقیه نام دار شافعی در کتاب المحلّی می نویسد:

«وَ اَمّا قَوْلُنا فِی الرِّجْلَیْنِ فَاِنَّ القُرآنَ نَزَلَ بِالْمَسْحِ قالَ اللهُ تَعالى:«و امسحوا برؤوسکم و ارجلکم» سَواءٌ قُرِئَ بِخَفْضِ اللّامِ اَوْ بِفَتْحِها هِیَ عَلى کُلِّ حالٍ عُطِفَ عَلَى الرُّؤُوسِ، اِمّا عَلَى اللَّفْظِ وَ اِمّا عَلَى الْمَوْضِعِ وَ لا یَجُوزُ غَیْرُ ذلِکَ لِاَنَّهُ لا یَجُوزُ اَنْ یُحالَ بَیْنَ الْمَعْطُوفِ وَ الْمَعْطُوفِ عَلَیْهِ بِقَضِیَّةِ مُبْتَدَإٍ وَ هکَذا جاءَ عَن اِبْنِ عَبّاسٍ: نَزَلَ القرآنُ بِالْمَسْحِ - یَعْنی فِی الرِّجْلَیْنِ فِی الْوُضُوءِ- وَ قَدْ قالَ بِالْمَسْحِ عَلَى الرِّجْلَیْنِ جَماعَةٌ مِنَ السَّلَفِ مِنْهُمْ عَلِىِّ بْنِ اَبی طالِبٍ وَ ابْنِ عَبّاسٍ وَ الْحَسَنِ وَ عِکْرَمَةِ وَ الشَّعَبی وَ جَماعَةِ غَیْرِهِمْ وَ هُوَ قَوْلُ الطَّبَری.»

«و اما رأی ما در پاها، قرآن به مسح آمده است. خداوند متعال فرمود:«و امسحوا برؤوسکم و ارجلکم» و حکم در آن یکی است. چه مکسور و چه منصوب خوانده شود، در هر حال «ارجلکم» عطف به «رؤوس» شده و جایز نیست که بین معطوف و معطوفٌ علیه به واسطه قضیه مبتدائیه فاصله افتد. و از ابن عباس نقل شده است که: قرآن به مسح بر پاها نازل شده است. و قول مسح بر پاها عقیده بسیاری از گذشتگان است که از جمله ایشان علی بن ابی طالب (علیه السلام) و ابن عباس حسن و عکرمه و شعبی و بسیاری دیگر می باشند و مسح بر پاها قول طبری هم می باشد.»

المحلى بالآثار ج1 ص301 المؤلف: أبو محمد علی بن أحمد بن سعید بن حزم الأندلسی القرطبی الظاهری (المتوفى: 456هـ)، الناشر: دار الفکر - بیروت، الطبعة: بدون طبعة وبدون تاریخ، عدد الأجزاء: 12.

ابن حزم کیست؟

ــــــــــــــــــ

ذهبی درباره او می گوید :

ابن حزم ، الإمام الأوحد ، البحر ، ذو الفنون والمعارف، . . فإنّه رأس فی علوم الاسلام، متبحر فی النقل ، عدیم النظیر .

ابن حزم نه تنها امام بوده ؛ بلکه امام یگانه دوران بوده .... سر دسته علوم اسلامی است .... شخصیت بی نظیر اسلام است .

سیر أعلام النبلاء ، ج 18 ص 184

ــــــــــــــــــ

ذهبی همچنین در تذکره الحفاظ ، درباره او می گوید :

الإمام العلامة الحافظ الفقیه المجتهد .

تذکره الحفاظ ، ج 3 ، ص 227 چاپ: دارالکتب العلمیه .

۰ نظر

جبرئیل مسح بر پاها را بر پیامبر (ص) نازل کرد. (اثبات از کتب اهل سنت)

جبرئیل مسح بر پاها را بر پیامبر (ص) نازل کرد.

(اثبات از کتب اهل سنت)

ابن ابی شیبه (استاد بخاری) در المصنّف در کتاب الطهارة وضوی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را که جناب جبرئیل علیه السلام به ایشان تعلیم داد، این گونه بیان می دارد:

عَبْدُ الرَّزَّاقِ، عَنِ ابْنِ عُیَیْنَةَ قَالَ: حَدَّثَنَا إِسْمَاعِیلُ بْنُ أَبِی خَالِدٍ، عَنِ الشَّعْبِیِّ قَالَ: «أَمَّا جِبْرِیلُ عَلَیْهِ السَّلَامُ فَقَدْ نَزَلَ بِالْمَسْحِ عَلَى الْقَدَمَیْنِ»

«جبرئیل مسح بر پاها را بر پیامبر (ص) نازل کرد.»

المصنف ج1 ص19 المؤلف: أبو بکر عبد الرزاق بن همام بن نافع الحمیری الیمانی الصنعانی (المتوفى: 211هـ)، المحقق: حبیب الرحمن الأعظمی، الناشر: المکتب الإسلامی - بیروت، الطبعة: الثانیة، 1403، عدد الأجزاء: 11. المصنف فی الأحادیث والآثار ج1 ص26 المؤلف: أبو بکر بن أبی شیبة، عبد الله بن محمد بن إبراهیم بن عثمان بن خواستی العبسی (المتوفى: 235هـ)، المحقق: کمال یوسف الحوت، الناشر: مکتبة الرشد - الریاض، الطبعة: الأولى، 1409، عدد الأجزاء: 7.

۰ نظر

پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) در وضو پایشان را مسح می کردن. (1)

پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) در وضو پایشان را مسح می کردن. (1)

(اثبات از کتب اهل سنت)

امام علی (ع) که تمام عمرش با پیامبر اکرم (ص) بوده و از بچگی در دامان رسول خدا (ص) بزرگ شده ، می فرماید : من دیدم که رسول خدا (ص) روی پا را مسح می کرد.

حَدَّثَنَا وَکِیعٌ حَدَّثَنَا الْأَعْمَشُ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ عَنْ عَبْدِ خَیْرٍ عَنْ عَلِیٍّ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ کُنْتُ أَرَى أَنَّ بَاطِنَ الْقَدَمَیْنِ أَحَقُّ بِالْمَسْحِ مِنْ ظَاهِرِهِمَا حَتَّى رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَمْسَحُ ظَاهِرَهُمَاُ

امیرمومنان علیه السلام می گوید : من فکر می کردم که کف پاها برای مسح کردن از روی پاها سزاوارتر است تا این که دیدم رسول خدا(صلی الله علیه وآله) روی پاها را مسح می کند»

مسند احمدبن حنبل ج2ص139 موسسه الرساله.

در پاورقی هم نوشته : روایت صحیح است با مجموع طرقش.

نتیجه

# عزیزان اهل سنت ، تکلیف ما را روشن کنید! آیا نماز پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) که روی پا را مسح می کرده اند ، باطل است ؟

# پیامبر (ص) و امام علی (ع) به اندازه شما نمی فهمیدن که پا باید شسته شود؟

فــیـــلــم

پیامبر اکرم (ص) و امام علی ع در وضو پایشان را مسح می کردن.

(اثبات از کتب اهل سنت)

برای پخش آنلاین روی فیلم کلیک کنین.
برای دانلود ایــــــنــــــــجـــــــا کلیک کنین.

۰ نظر

شراب خواری عمر قبل از خلافتش / بعد از خلافتش / و در حین مرگش (از کتب اهل سنت)

مطالب این پست :

1- شراب خواری عمر بن خطاب بعد از مسلمان شدنش (از کتب اهل سنت)

2- شراب خواری عمر بن خطاب بعد از خلیفه شدنش (از کتب اهل سنت)

3- شراب خواری عمر بن خطاب در حین مرگش (از کتب اهل سنت)

1- شراب خواری عمر بن خطاب بعد از مسلمان شدنش (از کتب اهل سنت)

ابوبکر و عمر به همراه نُه نفر از مسلمانان شراب نوشیدند !!!

بسیاری از بزرگان اهل سنت نوشته‌اند که یازده از مسلمانان در خانه ابوطلحه جمع شدند و شراب نوشیده و مست شدند . یکی از آن‌‌ها که خیلی مست شده بود ، شعرهایی در باره کشتگان بدر از کفار سرود . خبر به نبی مکرم اسلام رسید و آن حضرت با عصبانیت آمد و با چیزی که در دست داشت ، به شخصی که شعر خوانده بود (ابوبکر) زد ... .

از بین این ده نفر که شراب خورده بودند ، اسم 9 نفر آنان مشخص است که ابن حجر عسقلانی در فتح الباری ،‌ ج10 ،‌ ص30 ، باب نزل تحریم الخمر ، تک تک آنان را نام می‌برد . اسامی این افراد از این قرار است :

1. ابو عبیده جراح ؛ 2 . ابو طلحه ، زید بن سهل (میزبان مجلس) ؛ 3. سهیل بن بیضاء ؛ 4. ابی بن کعب ؛ 5 . ابو دجانه بن خرشه ؛ 6 . ابو ایوب انصاری ؛ 7 . معاذ بن جبل ؛ 8 . انس بن مالک که در بزم ایشان پیاله گردانی می کرده ؛ 9 . عمر بن الخطاب ؛ 10. نفر آخر شخصی است به نام ابوبکر .

ابن حجر تلاش می‌کند که بگوید منظور از ابوبکر شخص دیگری به نام ابوبکر بن شغوب است ، نه خلیفه اول ؛ اما در نهایت می‌پذیرد که نفر آخر به قرینه وجود عمر بن الخطاب در لیست شرابخواران ، همان ابوبکر صدیق خلیفه اول مسلمانان است !!! .

ابن حجر در فتح الباری می‌گوید :

ثم وجدت عند البزار من وجه آخر عن أنس قال کنت ساقی القوم وکان فی القوم رجل یقال له أبو بکر فلما شرب قال تحیی بالسلامة أم بکر الأبیات فدخل علینا رجل من المسلمین فقال قد نزل تحریم الخمر الحدیث وأبو بکر هذا یقال له ابن شغوب فظن بعضهم أنه أبو بکر الصدیق ولیس کذلک لکن قرینة ذکر عمر تدل على عدم الغلط فی وصف الصدیق فحصلنا تسمیة عشرة .

فتح الباری - ابن حجر - ج 10 ص 31 .

سپس به گونه ای دیگر گزارشی از طریق بزار خواندم که انس گفته است که من در آن روز ساقی گروه شراب خوار بودم و در میان شراب خواران مردی بود که او را ابوبکر می گفتند و چون شراب را سرکشید این شعر را خواند که :

" مادر بکر را به تندرستی درود فرست ... "

در این هنگام مردی از مسلمانان وارد شد و گفت : مگر نمی‌دانید که فرمان حرمت شراب خواری نازل شده است .

منظور از ابوبکر در روایت ، ابوبکر بن شغوب است . البته برخی خیال کرده‌اند که این شخص همان ابوبکر صدیق است ؛ ولی چنین نیست .

اما از آن جایی که نام عمر بن الخطاب هم در لیست شراب خواران وجود دارد ، این مطلب را می رساند که این ابوبکر ، همان ابوبکر صدیق است و خطائی در این نقل روی نداده است .

از آن چه گذشت ، می‌توانیم نام این ده نفر را مشخص نماییم .

================================

آیات شراب در حق عمر بن الخطاب نازل شده است :

زمخشری از علمای بزرگ اهل سنت که ذهبی در سیر اعلام النبلاء ، ج20 ، ص191 با تجلیل فراوان از او یاد کرده و لقب علامه را به وی می‌دهد ، در کتاب ربیع الأبرار می‌نویسد :

أنزل الله تعالى فی الخمر ثلاث آیات، أولها یسألونک عن الخمر والمیسر، فکان المسلمون بین شارب وتارک ، إلى أن شرب رجل ودخل فی الصلاة فهجر ، فنزلت : یا أیها الذین آمنوا لا تقربوا الصلاة وأنتم سکارى ، فشربها من شرب من المسلمین ، حتى شربها عمر فأخذ لحی بعیر فشج رأس عبد الرحمن بن عوف ، ثم قعد ینوح على قتلى بدر بشعر الأسود بن عبد یغوث .

وکائن بالقلیب قلیب بدر ... فبلغ ذلک رسول الله صلى الله علیه وسلم ، فخرج مغضباً یجر رداءه ، فرفع شیئاً کان فی یده لیضربه ، فقال : أعوذ بالله من غضب الله ورسوله . فأنزل الله تعالى : إنما یرید الشیطان ، إلى قوله : فهل أنتم منتهون . فقال عمر : انتهینا .

ربیع الأبرار ، زمخشری ، ج1 ، ص398 ، طبق برنامه المکتبة الشاملة الکبری ، الإصدار الثانی و با کمی تغییر در تاریخ المدنیة ، ابن شبه ، ج3 ،‌ ص863 طبق برنامه المکتبة الشاملة الکبری ، الإْصدار الثانی .

این دو کتاب را می‌توانید در این سایت اینترنتی نیز پیدا کنید :

http://www.alwarraq.com

خداوند متعال در مورد شراب سه آیه نازل کرد . اولین آن : "از تو در مورد شراب و قمار سوال می پرسند"؛ پس عده ای از مسلمانان شراب خورده و عده ای آن را ترک کردند ؛ تا زمانی که شخصی از ایشان شراب خورد و به نماز ایستاد و هذیان گفت ؛ پس آیه نازل شد که :" ای کسانیکه ایمان آورده اید ، در حال مستی به نماز نزدیک نشوید" ؛ باز عده ای از مسلمانان از آن خوردند ؛ تا این که عمر بن خطاب شراب خورده و سپس استخوان فک شتری را برداشته با آن استخوان سر عبد الرحمن بن عوف را شکست و نشست برای کشته گان بدر ( از کفار) با شعر اسود بن عبد یغوث مرثیه خواند که : کسانیکه در آن چاه بودند ؛ چاه بدر...!!!

خبر به رسول خدا صلی الله علیه وسلم رسید ؛ آن حضرت با عصبانیت در حالی که ردای خود را بر روی زمین می کشیدند ، بیرون آمده و چیزی را از روی زمین برداشته و در دست گرفتند تا ( با آن ) عمر را بزنند .

عمر گفت : پناه می برم به خدا از غضب خدا و رسولش ؛ سپس خداوند آیه نازل فرمود که :" به درستی که شیطان می خواهد ..." تا آنجا که فرموده است " آیا شما دست بر می دارید ( از شراب خوردن) ؟" پس عمر گفت :دست برداشتیم .

و أبی حامد غزالی از برترین عالمان تاریخ اهل تسنن در کتاب مکاشفة القلوب باب 91، باب عقوبة الشارب الخمر، ص459 ، می‌نویسد :

فکان فی المسلمین شارب و تارک ، الی ان شرب رجل فدخل فی الصلاة فهجر ، فنزل قوله تعالی : «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُکَارَى... » الآیه (النساء / 43) فشربها من شربها من المسلمین ، و ترکها من ترکها، حتی شربها عمر رضی الله عنه فأخذ بلحی بعیر و شج بها رأس عبدالرحمن بن عوف ثم قعد ینوح علی قتلی البدر .

فبلغ ذلک رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فخرج مغضبا یجر رداءه ، فرفع شیئا کان فی یده فضربه به ، فقال : اعوذ بالله من غضبه، و غضب رسوله، فأنزل الله تعالی: ِ«انَّمَا یُرِیدُ الشَّیْطَانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِی الْخَمْرِ وَالْمَیْسِرِ» (المائده، 91) الآیة، فقال عمر رضی الله عنه: انتهینا انتهینا .

عده‌ای از مسلمانان شراب می خوردند و عده‌ای نمی خوردند ؛ تا اینکه یکی از ایشان شراب خورده و در نماز کلمات نا مناسب گفت ؛ پس آیه نازل شدکه : لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ ...

اما باز عده ای از مسلمانان از آن خورده و عده ای آن را ترک می کردند ؛ تا اینکه عمر رضی الله عنه از آن خورده و استخوان ران شتری را گرفته و با آن سر عبد الرحمن بن عوف را شکافت و سپس نشسته و بر کشتگان بدر (از کفار) گریست !!!

پس خبر به رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم ) رسیده و ایشان با عصبانیت در حالیکه ردای خویش را می کشیدند (حتی صبر نکردند تا آن را درست بپوشند) بیرون آمده و چیزی را که در دست داشتند بالا برده با همان عمر را زدند ؛ پس عمر گفت : پناه می برم به خدا از عصبانیت خدا و رسولش ؛ پس آیه نازل شد که : انَّمَا یُرِیدُ الشَّیْطَانُ ... پس عمر گفت : (از نوشیدن شراب) دست برداشتیم .

2- شراب خواری عمر بن خطاب بعد از خلیفه شدنش (از کتب اهل سنت)

شراب خواری عمر در زمان خلافتش :

البته عمر بن الخطاب ، در آن جا گفت « انتهینا = دست برداشتیم» ؛ اما این که واقعاً هم دست از شراب خوردن کشیده باشد ، مشخص نیست ؛ چرا که به اعتراف خود علمای اهل سنت حتی در زمان حکومتش نیز این عادت را که از زمان جاهلی داشته است ، نتوانسته ترک کند .

عمر :عجب شراب نیکویی است!!!

مالک بن أنس ، امام مالکی‌ها در کتاب الموطأ که به اعتقاد بسیاری از علمای اهل سنت همردیف صحاح سته به حساب می‌آید ، می‌نویسد :

عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْقَاسِمِ : أَنَّ أَسْلَمَ مَوْلَى عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ أَخْبَرَهُ، أَنَّهُ زَارَ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَیَّاشٍ الْمَخْزُومِیَّ, فَرَأَى عِنْدَهُ نَبِیذاً وَهُوَ بِطَرِیقِ مَکَّةَ، فَقَالَ لَهُ : أَسْلَمُ إِنَّ هَذَا الشَّرَابَ یُحِبُّهُ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ، فَحَمَلَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَیَّاشٍ قَدَحاً عَظِیماً، فَجَاءَ بِهِ إِلَى عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ فَوَضَعَهُ فِی یَدَیْهِ، فَقَرَّبَهُ عُمَرُ إِلَى فِیهِ، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ عُمَرُ : إِنَّ هَذَا لَشَرَابٌ طَیِّبٌ، فَشَرِبَ مِنْهُ ... .

کتاب الموطأ ، الإمام مالک ، ج 2 ص 894 و الاستذکار ، ابن عبد البر ، ج 8 ص 247 .

از عبد الرحمن بن قاسم ( نقل شده است که) اسلم غلام عمر به او خبر داد که او عبد الله بن عیاش مخزومی را دید ؛ در حالی که او در راه مکه بود ، در نزد وی نبیذ دید !!! پس اسلم به او گفت : این نوشیدنی است که عمر آن را دوست می دارد. عبد الله بن عیاش ظرف بزرگی پر کرده و آن را به نزد عمر آورد و در جلوی او گذاشت ؛ پس عمر آن را به دهان خود نزدیک کرد ؛ سپس سرش را بلند کرد و گفت : این شرابی نیکو است ؛ پس از آن نوشید .

================================

شخصی از مشک عمر شراب نوشید و مست شد !!!

ابن ابی شیبه استاد بخاری در کتاب خویش چنین روایت می کند که :

حدثنا أبو بکر قال حدثنا ابن مسهر عن الشیبانی عن حسان بن مخارق قال : بلغنی أن عمر بن الخطاب سائر رجلا فی سفر وکان صائما ، فلما أفطر أهوى إلى قربة لعمر معلقة فیها نبیذ قد خضخضها البعیر ، فشرب منها فسکر ، فضربه عمر الحد ، فقال له : إنما شربت من قربتک ، فقال له عمر : إنما جلدناک لسکرک

المصنف لابن أبی شیبة ج 6 ص 502

عمر در راه سفر با مردی روزه دار همراه بود ؛ وقتی که افطار نمود مشک عمر را که در آن شراب بوده و عمر آن را به شترش آویزان نموده بود و شتر نیز آن را تکان داده بود ، برداشت و از آن نوشید و مست شد ؛ عمر او را حد زد !!! آن شخص به عمر گفت : من از مشک تو نوشیدم!!!

عمر در پاسخ گفت : ما تو را به خاطر مستی حد زدیم (نه به خاطر نوشیدن شراب)

ابن عبد ربه نیز می گوید :

وقال الشعبی: شرب أعرابی من إداوة عمر، فانتشى، فحده عمر. وإنما حده للسکر لا للشراب.

العقد الفرید باب احتجاج المحللین للنبیذ

شعبی گفته است که بیابانگردی از مشک عمر نوشید و مست شد !!! عمر نیز او را حد زد !!! و تنها او را به خاطر مست شدن حد زد و نه به خاطر شراب خوردن !!!

شاید خود عمر از آن می خورده و مست نمی شده است!!!

================================

عمر شراب را با دُردی آن سر می کشید :

همانطور که در اشعار فارسی و عربی مشهور است وقتی شخصی دائم الخمر باشد ، دیگر برای وی نوشیدن تفاله شراب و دُردی (عکر) آسان شده و به اصطلاح به وی دردی کش گفته می شود ؛ در روایات اهل سنت آمده است که عمر نیز از دردی کشان بوده است :

حدثنا بن مبشر نا أحمد بن سنان نا عبد الرحمن بن مهدی نا عبد الله بن عمر عن زید بن أسلم عن أبیه قال کنت أنبذ النبیذ لعمر بالغداة ویشربه عشیة وأنبذ له عشیة ویشربه غدوة ولا یجعل فیه عکرا

سنن الدارقطنی ج4/ص259 ش 70

زید بن اسلم از پدرش (غلام عمر) روایت می کند که گفت : من برای عمر صبحگاه شرابی آماده می کردم و او شب آن را می نوشید و شب هنگام برای او شراب آماده می کردم و او صبح آن را می نوشید و حتی در آن دُردی را هم باقی نمی گذاشت!!!

================================

عمر ، نبیذ را به خاطر هضم غذا دوست داشت !

بیهقی در سنن خود می‌نویسد :

وأما الروایة فیه عن عمر بن الخطاب رضی الله عنه فأخبرنا أبو عبدالله الحافظ ثنا أبوالعباس محمد یعقوب ثنا الحسن بن مکرم ثنا أبوالنضر ثنا أبوخیثمة ثنا أبوإسحاق عن عمرو بن میمون قال قال عمر رضی الله عنه إنا لنشرب من النبیذ نبیذاً یقطع لحوم الإبل فی بطوننا من أن تؤذینا .

سنن البیهقی ، ج 8 ، ص 299

عمر می گفت : ما از این نبیذ (شراب) می نوشیم تا گوشت شتر را که در شکم ما است هضم نماید ، که اذیت نشویم !!!

وأما الآثار فمنها ما روی عن سیدنا عمر رضی الله عنه أنه کان یشرب النبیذ الشدید ویقول إنا لننحر الجزور وإن العنق منها لآل عمر ولا یقطعه إلا النبیذ الشدید .

بدائع الصنائع ، ج5 ، ص 116

روایت شده است که سرور ما عمر رضی الله عنه نبیذ (شراب) غلیظ می نوشید و می گفت : ما شتران را قربانی می کنیم و گوشت گردن آن به خاندان عمر می رسد و چیزی آن را جز نبیذ غلیظ هضم نمی نماید!!!

و متقی هندی می‌نویسد :

13795 ـ عن عمر قال : اشربوا هذا النبیذ فی هذه الأسقیة فإنه یقیم الصلب ویهضم ما فی البطن وإنه لم یغلبکم ما وجدتم الماء.

کنز العمال ، ج 5 ، ص 522 .

از عمر روایت شده است که گفت : نبیذ را در این پیمانه ها بنوشید ؛ زیرا پشت را محکم داشته و آن چه را در شکم است هضم می نماید ؛ و تا زمانی که آب برای نوشیدن همراه داشته باشید (و به همراه آن بنوشید) شما را مست نمی کند!!!

================================

عمر در زمان خلافت ، شراب را با آب رقیق کرده و آن را می‌نوشید :

جالب تر از همه این که محمد بن محمود خوارزمی از بزرگان اهل تسنن در کتاب جامع مسانید أبو حنیفه می گوید :

عن حماد عن إبراهیم عن عمر بن الخطاب ، أتى بأعرابی قد سکر فطلب له عذر فلما أعیاه قال : احبسوه فإن صحى فاجلدوه ، ودعا عمر بفضله ودعا بماء فصبه علیه فکسره ثم شرب وسقى أصحابه ، ثم قال : هکذا فاکسروه بالماء إذا غلبکم شیطانه ، قال : وکان یحب الشراب الشدید .

جامع المسانید أبی حنیفة ، ج2 ، ص 192

بیابانگردی را که مست شده بود به نزد عمر آوردند ؛ عده ای برای او طلب بخشش کردند ؛ اما وقتی پذیرفته نشد ، عمر گفت : او را زندانی کنید تا زمانی که به خود آید و سپس او را شلاق بزنید . سپس خود عمر آبی طلبیده بر روی همان شراب ریخته و آن را رقیق کرده و نوشید و به دیگران نیز نوشانید .

سپس گفت : اگر شیطان شراب بر شما غالب شد ، این چنین آن را با آب رقیق سازید !!! عمر شراب غلیظ را دوست داشت !!!

و سرخسی فقیه مشهور حنفی مذهب در کتاب المبسوط می گوید:

وقد بینا أن المسکر ما یتعقبه السکر وهو الکأس الأخیر وعن إبراهیم رحمه الله قال أتی عمر رضی الله عنه بأعرابی سکران معه إداوة من نبیذ مثلث فأراد عمر رضی الله عنه أن یجعل له مخرجاً فما أعیاه إلا ذهاب عقله فأمر به فحبس حتى صحا ثم ضربه الحد ودعا بإداوته وبها نبیذ فذاقه فقال أوه هذا فعل به هذا الفعل فصب منها فی إناء ثم صب علیه الماء فشرب وسقى أصحابه وقال إذا رابکم شرابکم فاکسروه بالماء .

المبسوط ، ج 24 ، ص 11 .

و ما بیان کردیم که مسکر آن چیزی است که با نوشیدن آن شخص مست شود !!! یعنی آخرین پیمانه (پس تا قبل از آن مسکر نیست و حرام نیست!!!) و از ابراهیم روایت شده است که گفت : بیابانگردی مست را به نزد عمر آورده و همراه با او مشکی از نبیذ غلیظ شده بود ؛ پس عمر خواست که برای او راهکاری قرار دهد ؛ هیچ راهی به ذهن او نرسید مگر اینکه او اکنون عقل ندارد ؛ پس دستور داد تا او را زندانی کرده تا زمانی که هوشش سر جای خود باز گردد و سپس او را حد زد ؛ و سپس مشک او را طلبیده در حالی که در آن نبیذ بود ؛ پس از آن چشید و گفت : وای !! این با او چنین کرده است !!! پس مقداری از آن را در ظرفی ریخته و بر روی آن آب ریخت و از آن نوشید و به یارانش نیز نوشانید و گفت : اگر مایل به این شراب شدید ، مستی آن را با آب از بین ببرید!!!

وی همچنین می گوید :

وعن عمر ( رض ) أنه أتى بنبیذ الزبیب فدعا بماء وصبه علیه وشرب ، وقال : أن لنبیذ زبیب الطائف غراما .

المبسوط ، ج 24 ، ص8 .

از عمر روایت شده است که برای او نبیذی آوردند ؛ پس آبی آورده و بر روی آن ریخت و از آن نوشید و سپس گفت : شراب کشمش طائف ارزشمند است !!! .

3- شراب خواری عمر بن خطاب در حین مرگش (از کتب اهل سنت)

شراب خواری عمر در حال احتضار :

جالب است که جناب عمر ، حتی در آخرین لحظات عمرش نیز دست از شراب خواری برنمی‌داشت ؛ تا جایی که در هنگام مرگ نیز درخواست کرد که برایش شراب بیاورند . ابن سعد از علمای بزرگ اهل سنت در کتاب معتبر الطبقات الکبری می‌نویسد :

عن عبد الله بن عبید بن عمیر أن عمر بن الخطاب لما طعن قال له الناس یا أمیر المؤمنین لو شربت شربة فقال أسقونی نبیذا وکان من أحب الشراب إلیه قال فخرج النبیذ من جرحه مع صدید الدم .

الطبقات الکبرى ، محمد بن سعد ، ج 3 ، ص 354 و تاریخ مدینة دمشق ، ابن عساکر ، ج 44 ، ص 430 و با کمی تفاوت در : السنن الکبرى ، البیهقی ، ج 3 ، ص 113 و فتح الباری ، ابن حجر ، ج 7 ، ص 52 و المصنف ، ابن أبی شیبة الکوفی ، ج 5 ، ص 488 و الاستیعاب ، ابن عبد البر ، ج 3 ، ص 1154 و ده‌ها مصدر دیگر از مصادر معتبر اهل سنت .

از عبد الله بن عبید بن عمیر (نقل شده است) که هنگامی که عمر بن خطاب ، چاقو خورد ، مردم به او گفتند : ای امیر مومنان ، اگر نوشیدنی بنوشی (خوب است ) ؛ پس گفت : به من نبیذ دهید !!! و نبیذ از دوستداشتنی ترین نوشیدنی ها در نزد وی بود . عبد الله گفت : نبیذ از زخم وی همراه با لخته های خون خارج شد .

معنای نبیذ در کتب اهل سنت :

و نبیذ را اهل لغت ، این گونه معنا کرده‌اند :

وإنما سمی نبیذا لأن الذی یتخذه یأخذ تمرا أو زبیبا فینبذه فی وعاء أو سقاء علیه الماء ویترکه حتى یفور [ ویهدر ] فیصیر مسکرا .

تاج العروس ، ج5 ، ص500 ، ماده نبذ .

به آن نبیذ گفته می شود ، زیرا کسی که آن را درست می کند خرما و کشمش را گرفته و آن ها را در ظرف یا مَشکی ریخته و سپس بر روی آن آب می ریزد . و آن را می گذارد تا (خود به خود) جوشیده و سر برود ؛ که در این صورت مست کننده می‌شود .

و محیی الدین نووی در کتاب المجموع می‌نویسد :

واما الخمر فهی نجسة لقوله عز وجل ( إنما الخمر والمیسر والأنصاب والأزلام رجس من عمل الشیطان ) ولأنه یحرم تناوله من غیر ضرر فکان نجسا کالدم واما النبیذ فهو نجس لأنه شراب فیه شدة مطربة فکان نجسا کالخمر .

المجموع ، محیى الدین النووی ، ج 2 ، ص 563 .

اما شراب نجس است ؛ زیرا خداوند عز و جل فرموده است : " شراب و قمار و بت ها وتیرهای قرعه پلیدند و از عمل شیطانند" و نیز به این علت که نوشیدن آن اگر ( ترک آن ) ضرر نداشته باشد ، حرام است ؛ پس مانند خون نجس است ؛ و اما نبیذ ، پس آن نیز نجس است ؛ زیرا شرابی است که غلیظ شده و به طرب می آورد ؛ از این رو ، مانند شراب نجس است.

۰ نظر

عثمان و پیامبر (ص) در وضو پایشان را مسح می کردن (اثبات از کتب اهل سنت)

عثمان و پیامبر (ص) در وضو پایشان را مسح می کردن

(اثبات از کتب اهل سنت)

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بِشْرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا سَعِیدُ بْنُ أَبِی عَرُوبَةَ، عَنْ قَتَادَةَ، عَنْ مُسْلِمِ بْنِ یَسَارٍ، عَنْ حُمْرَانَ، قَالَ: دَعَا عُثْمَانُ بِمَاءٍ فَتَوَضَّأَ، ثُمَّ ضَحِکَ، فَقَالَ: أَلَا تَسْأَلُونِی مِمَّا أَضْحَکُ، قَالُوا: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ، مَا أَضْحَکَکُ؟ قَالَ: «رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ تَوَضَّأَ کَمَا تَوَضَّأْتُ، فَمَضْمَضَ وَاسْتَنْشَقَ، وَغَسَلَ وَجْهَهُ ثَلَاثًا وَیَدَیْهِ، وَمَسَحَ بِرَأْسِهِ وَظَهْرِ قَدَمَیْهِ»

المصنف فی الأحادیث والآثار ج1 ص16 المؤلف: أبو بکر بن أبی شیبة، عبد الله بن محمد بن إبراهیم بن عثمان بن خواستی العبسی (المتوفى: 235هـ)، المحقق: کمال یوسف الحوت، الناشر: مکتبة الرشد - الریاض، الطبعة: الأولى، 1409، عدد الأجزاء: 7.

حمران گوید: عثمان آب خواست تا وضو بگیرد. سپس خندید. بعد گفت: آیا از من سؤال نمی کنید که از چه جهت خندیدم؟ گفتند: ای امیرالمؤمنین! چه امری تو را خنداند؟ گفت:

«دیدم رسول خدا صلی الله علیه (و آله) و سلم همان گونه که من وضو می گیرم وضو گرفت، پس آب را در دهان چرخاند و آب را در بینی گرداند و صورتش را سه بار شست و سر و پشت پاها را مسح نمود.»

۰ نظر

ابن عباس : قرآن بر 2 شستن و 2 مسح نازل شده است. (کتب اهل سنت)

ابن عباس : قرآن بر 2 شستن و 2 مسح نازل شده است.

(اثبات از کتب اهل سنت)

سرخسی دانشمند دیگر اهل سنت نیز می نویسد:

و عن ابن عباس رضی الله عنهما قال:

فِی قَوْله تَعَالَى: {وَأَرْجُلِکُمْ إلَى الْکَعْبَیْنِ} [المائدة: 6]، فَإِنَّهُ مَعْطُوفٌ عَلَى الرَّأْسِ وَکَذَلِکَ الْقِرَاءَةُ بِالنَّصْبِ عَطْفٌ عَلَى الرَّأْسِ مِنْ حَیْثُ الْمَحِلِّ، فَإِنَّ الرَّأْسَ مَحَلُّهُ مِنْ الْإِعْرَابِ النَّصْبُ، وَإِنَّمَا صَارَ مَحْفُوظًا بِدُخُولِ حَرْفِ الْجَرِّ

ابن عباس گوید: «قرآن بر دو شستن و دو مسح نازل شده است. و منظور او قرائت به کسر «ارجل» می باشد و از حیث محل، باید گفت که محل «رأس» از نظر اعراب نصب می باشد و علت مکسور شدن آن ورود حرف جرّ می باشد.»

المبسوط ج1 ص8 المؤلف: محمد بن أحمد بن أبی سهل شمس الأئمة السرخسی (المتوفى: 483هـ)، الناشر: دار المعرفة - بیروت، الطبعة: بدون طبعة، تاریخ النشر: 1414هـ - 1993م، عدد الأجزاء: 30.

ابن عباس کیست؟